της φιλολόγου Νίκης Μακρή
(από τις φοιτητικές συνάξεις 2014)
Τα περασμένα συχνά χωνεύονται στη μνήμη σαν ψυχρή ιστορία. Η
φωνή της ιστορίας ακούγεται στους αιώνες με λέξεις φεγγερές κι ο
χρόνος απλώς εξαγνίζει στη Στιγμή από το μεθύσι της, αλλά εμφανίζει τα γεγονότα σαν γνώση και όχι σαν πυρετό και φουρτούνα της ανθρώπινης καρδιάς. Αν όμως οι πρωταγωνιστές ενός πολέμου ζούνε, τότε δεν μπορεί να μιλήσει η Ιστορία. Είναι η καρδιά που σπαρταρά, είναι τα κύματα των αναμνήσεων που ζητούνε να ξεσπάσουν, είναι τα οράματα και μάτια που ακόμη βουρκώνουν στη θύμηση εκείνης της ένθεσης τρέλας.
Πέρασαν 74 χρόνια από το χάραμα της 28 ης Οκτωβρίου 1940. Ένα χάραμα φθινοπωρινό με σύννεφα, εκείνοι οι αμούστακοι νέοι της Ρωμιοσύνης, χωρίς καλά – καλά να καταλάβουν τι τους μέθυσε, ξεκίνησαν για την πιο ψηλή κορφή της Ν.Ε. Ιστορίας.
Η εκστρατεία έγινε με μιας τραγούδι και προσευχή. Οι κληρωτοί
μεταβλήθηκαν σ’ ένα καρδιοχτύπι κι ένα χαμόγελο. Κι έτσι με το
χαμόγελο στα χείλη τραγούδησαν οι φαντάροι μας και ξεκίνησαν για τα βουνά της αρβανιτιάς. Σε λίγες μέρες ολόκληρη η Ρωμιοσύνη είχε γίνει ένα μεθυσμένο χαμόγελο για να σπαράξει με τη λεβεντιά της ολόκληρη την οικουμένη. Και εκείνο το τραγικό χαμόγελο πέτρωσε και κράτησε 6 μήνες. Κάλπασε στα σκληρά βουνά της Βόρειας Ηπείρου, κονταρομάχησε το χάρο σα Διγενής Ακρίτας, νίκησε και κατατρόπωσε τον εισβολέα. Μπροστάρης και τροπαιούχος το μεθυσμένο χαμόγελο της Ρωμιοσύνης. Και τ’ ακολουθούν στρατιές αρχαγγέλων με αξύριστα μάγουλα, χλωμά πρόσωπα και μάτια βασιλεμένα. Ήταν οι στρατευμένοι Άγιου
του Σαράντα με τα φυσεκλίκια παραμάσχαλα και τις χειροβομβίδες.
Τούτοι οι Ρωμιοί του ’40 είναι που αντιμετώπισαν τις άσωστες και
παγωμένες νύχτες του αλβανικού μετώπου. Στο Μέτωπο, λένε, πάντα φτερουγά η αγωνία του θανάτου, πάντα οι ώρες είναι δύσκολες, πάντα πιο σύντομες οι προσευχές.
Όταν, λένε, το νερό και το ψωμί και τα πολεμοφόδια τελειώνουν η
αργούσαν να φτάσουν το μόνο που απόμενε ήταν η προσευχή και το τραγούδι. Κάθε φορά που κοντοζύγωνε τα φτερά του ο θάνατος, να ’σου από πάνω η Μεγαλόχαρη, Υπέρμαχος Στρατηγός και προστάτισσα της Ρωμιοσύνης. Σκέπη και Σωτηρία το μαύρο μαντήλι Σου, Παναγία, Οδηγήτρα του Ρωμιού, έτοιμη πάντα να φτερουγίσεις από τον πανάχραντο θρόνο σου και να γονατίσεις σαν απλή μάνα να γιατρέψεις το λαβωμένο, να παρηγορήσεις το λιγόψυχο. «Παναγία μου, γενηθήτω το θέλημά σου» σπάραζε η προσευχή και αντηχούσε σαν τραγούδι μέσα στα χαρακώματα. Προσευχή και τραγούδι, να πώς ντύθηκε το ’40 στη δόξα και την τρέλα.
Έξι μήνες πόλεμος, προσευχή και τραγούδι. Ορθώνοντας το όποιο
ανάστημά του ο Ρωμιός έκανε την άμυνα επίθεση, μετέβαλε τον
εισβολέα σε λαγό, χόχλασε το καζάνι της ιστορίας του και πλημμύρισε την κατάπληκτη οικουμένη. Μέσα σε έξι μήνες κι ο Μουσολίνι κι οι μελανοχίτωνες κι ο Φασισμός πνίγηκαν σ’ αυτή τη ματωβαμένη πλημμύρα.
74 χρόνια τώρα απορούν οι ιστορικοί γιατί τούτος ο ένθεος
ενθουσιασμός. Πού βρήκε το θάρρος – πολλοί ακόμα διερωτώνται μην ήταν θράσος;- να πολεμήσει τούτος ο μικρός λαός που ούτε συγγενείς έχει, ούτε το δίκιο του μπόρεσε ποτέ να βρει στο ιστορικό διάβα.
Αλήθεια, που βρήκε το θάρρος; Όπως πάντα, έτσι και τότε η λογική του σταμάτησε. Σταμάτησε το μυαλό κι άρχισε ο πυρετός της καρδιάς. Έφυγε ο φόβος κι άνθισε το χαμόγελο. Έγινε το χοροστάσι του θανάτου εν ονόματι της ζωής, μιας τίμιας ελεύθερης και καταξιωμένης ζωής. Κάθε τέτοια γεγονότα ωστόσο πληρώνονται. Και η Ρωμιοσύνη πλήρωσε πανάκριβα την τρέλα του ΄40. Την ακολούθησαν τα κρυοπαγήματα, η Κατοχή, η πείνα, οι μαζικές εκτελέσεις, η αντίσταση, η απανθρωπιά, ο εμφύλιος.
Με το «ΟΧΙ» τους, οι Έλληνες προτίμησαν για μια ακόμα φορά να
σπείρουν με τα κόκκαλά τους τα βουνά που τους γέννησαν, να ποτίσουν με το αίμα τους το χώμα των πατέρων τους που τους έθρεψε, να στολίσουν με ένα ακόμα όραμα την ιστορία τους.
Τι σημασία έχει αν ο θάνατος σκεπάζει συχνά τη ζωή με τις φτερούγες του; «Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει» έτσι δίδαξε ο ποιητής. Μοίρα της Ελλάδας στου πολέμους να πεθαίνει, για να εξασφαλίσει την αθανασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου